venerdì 30 aprile 2010

WILMA VIANELLO

(1939)


VECIA CAMPANELA TACADA AL MURO

El campanelo, quelo che adesso se sona
fracando col deo,
no fa che’l efeto che de sicuro
fasseva la campanela tacada sul muro.

‘Na asta de fero tenùa da un ocelo
xe roba da poco, no la gà gnente de belo
ma el mànego quelo che serviva a tirar par farla sonar
quelo sì, che gera ‘na roba special!

El favro lo lavorava co pinza e martelo
par darghe la forma e par farlo più belo
scaldandolo sto fero co’l fogo e co’l cuor
e lo manovrava par darghe splendor.

Un filo de fero passà dentro el muro
el rivava fin in casa tegnendo duro
sta bela campanela che da ‘na mola sgorlada la sonava
a seconda de come i la tirava.

Sonada pianin e co rispeto
de serto la fasseva un gran efeto
chi invesse la sonava co poca creansa o co massa fervor
qualche volta i la faseva svolar par el coridor.

Comunque ve digo co tuta franchessa
che se mi vedesse ancùo, come adesso,
sul muro tacada ‘na bela campanela
par podere cavar ‘na sodisfassion
in furia, ma co rispeto, ghe darìa un tiron!


“I Quaderni dell’Associazione Nicola Saba” n.5, 1997

http://www.nicolasaba.it/