mercoledì 6 gennaio 2010

GUIDO MARTA

(1889-1960)

Alla sua morte lasciò una somma per istituire un premio di poesia dialettale veneta che verrà chiamato appunto “Premio Guido Marta”.


LA MARANTEGA

Gera ancora bonora, a la matina,
che se sentiva movar la caena -
chissà come, chissà - de là in cusina:
e un fià de ciaro cominciava apena.

Nu se pensava: eco, la vien a çena.
Chissà da quanto tempo la camina
sora i copi, sta vecia birichina,
in man la scoa e ‘l saco su la schena!

Quante bele robete metela
in quele nostre calze a picolòn
torno a la napa, come soto a un’ala:

Forse bomboni o… tochi de carbon.
E se spetava con el cuor che bate
de sentir strassinar le so zavate.

Po’ dopo, figuréve che momento
co se podeva aver la calza in man
per furegarghe, furegarghe drento
in pressa prima e, dopo invece, a pian:

La ciocolata, el piàvolo, el fondan,
la naranza incartada ne l’arzento
e ne la ponta (ancora mi lo sento!)
el tacuin co’ qualche carantàn.

…Marantega, parcossa no ti vien,
Come una volta in sta vitassa grama
a darne l’ilusion de un fià de ben:

E quando, a la matina, se se alza
farne trovar soto el camin ‘na calza
impenìa… de l’amor de nostra mama?


Guido Marta, “Piteri in pergolo”, Zanetti Editore, 1946