venerdì 5 novembre 2010

ADELIA SIGNORI


LASSANDO VENESSIA

Lassando Venessia co tanta tristessa,
co le lagrime e tanta amaressa,
el treno coreva coreva, el se lontanava,
gera de sera, verso una tera straniera,
una data un momento de la mia vita,
che restarà nel cuor una ferita.
Tristi gera quei momenti,
çercavo de sconder i sentimenti,
partir, partir volevo,
speravo che i ani passasse presto, credevo,
e ghe godevo,
ma savevo che no gera la realtà.
Questo me cavava la tranquilità
tanta malinconia esser lontani
donar in tera straniera i più bei ani,
un gran desiderio de ritornar, lotar, lavorar,
tornar a Venessia, par restar.
Intanto sognavo, cale, campiei, e canali,
vedevo le luse parfin dei batei,
de un sogno cussì maravegioso,
ma el gera tuto fantasioso,
quanto che ti me manchi Venessia mia,
questo mai ti ‘o savarà
par ti sto cuor spero no morarà,
perché la forza de volontà fa tuto superar,
so certa de ritornar,
de una persona gero sicura, che me conasolava,
col so amor tuto se superava,
ma un zorno se no altro par onor
ne la mia Venessia ritornar
se me verzarà el cuor…


“El novo Burchielo” n.11, Novembre 1990